Czadrów

.::Menu

Czadrów należy do najstarszych wsi w okolicy Kamiennej Góry. Istniał już na pewno w 2 połowie XIII w. ponieważ dokument z 1292r., który Książe Świdnicki Bolko Surowy darował wyposażenie świeżo osiadłym w Krzeszowie Cystersom wymieniał wśród innych wsi także Czadrów . Od tego momentu Czadrów należał do Cystersów krzeszowskich, a leżąc w bezpośrednim sąsiedztwie Klasztoru ściśle dzielił jego losu. Dlatego też został prawdopodobnie zniszczony w 1426 r. lub 1431r. gdy husyci pustoszyli dobra klasztorne. Raz jeszcze w 1468 r. kr. Jerzy z Podiebradów zniszczył okolicę. Nie sprzyjało to rozwojowi wsi. Początkowo nie rozróżniano Czadrów i Czadrówka, które uchodziły za jedną wieś, co powoduje nieporozumienia w źródłach, chociaż Czadrów zawsze należał do cystersów, a Czadrówek do Kamiennej Góry. Dopiero potem Czadrówek nazwano Czadrów Dolnym, a Czadrów zaczęto nazywać Górnym. Obie wsie nazwy wzięły od niemieckiego brzmienia Zadrny. Już przed 1400 r. cystersi mieli w Czadrowie sołectwo.

W okresie reformacji większość mieszkańców przyjęła protestantyzm, dlatego że po zakończeniu wojny 30 -letniej, gdy opat B. Rosa przystąpił do rekatolicyzacji dóbr klasztornych, zmusił w latach 1680 - 87 chłopów ze wsi do powrotu na łono kościoła katolickiego lub do emigracji. Aż ok. 800 mieszkańców Czadowa i sąsiedniego Przedwojowa wybrało emigracje i wyjechało na Łużyce.

Pomimo tak znacznego ubytku mieszkańców Czadowa rozwijał się, także jako ośrodek tkactwa chałupniczego. Wieś była duża i ludna, ale ze względu na bliskość miasta nigdy nie powstał tu kościół. Założono natomiast kolonię Łąkta i rozwijał się bardzo szybko Czadrówek, który zaczął przerastać macierzystą wieś. Tkactwo chałupnicze ok. połowy XVIII w. zaczęły wypierać manufaktury. Jedna z pierwszych powstała w 1763 r. w Łąkcie. Równocześnie Czadrów pozostawał wsią rolną, a cystersi mieli tu swój folwark. Posiadali też 3 - 6 stawów rybnych na Tężcu i obok koryta Zadrny. W 1765r. wartość majątkowa cystersów w Czadrowie szacowano na ok. 2 000 talarów, a mieszkało tu wówczas 17 kmieci oraz 5 chałupników, wśród nich 6 rzemieślników. W 1782 r., mieszkało 17 kmieci i 57 chałupników, działały 2 młyny wodne i bielnik. Była to wiec typowo rolnicza wieś.

Po kasacie dóbr klasztornych w 1810r. Czadrów stał się własnością królewską, podlegając jednak dalej urzędnikowi i dominialnemu w Krzeszowie( utworzonemu w miejscu fundacji książęcej 1825 r. wieś liczyła 70 domów, w tym szkołę, wolne sołectwo z gorzelnią, 2 młyny wodne, bielniki folusz. Pracowało też 70 krosien, a więc prawie wszyscy mieszkańcy trudnili się wówczas tkactwem chałupniczym. W 1840 r. domów było 73, w tym dziedziczne sołectwo z gorzelnią, szkoła z nauczycielem (obejmująca także Łąktę) oraz 2 młyny wodne. Działały 42 krosna oraz 14 handlarzy i 7 rzemieślników. Bardzo rozwinięta była hodowla, trzymano az 480 merynosów i ponad 300 sztuk bydła.

W 2. połowie XIX w. w Czadrowie zaczął się przekształcać w podmiejska osadę, szczególnie jako pn. część, Czadrówek, który w 1903 r. został formalnie włączony w obręb Kamiennej Góry. W 1871 r. w Czadrowie było 79 domów. W 1896 r. przez pola Czadowa przeprowadzono linię kolejową do Chełmska Śląskiego, ale nie powstała tu stacja ani przystanek kolejowy. Po 1945 r. Czadrów zachował charakter rolniczy wieś jednak rozwijała się słabo, chociaż ze względu na bliskość miasta nie nastąpił tu proces wyludniania. Zniknęły tylko nieliczne, dalej położone kolonie i przysiółki. W Czadrowie ulokowano PGR, który z czasem przekształcił się w duży kombinat gospodarujący na 5700 ha gruntów położonych w 38 wsiach, głównie dawnego powiatu kamiennogórskiego. Dla niego w latach 70-tych wzniesiono biurowiec, osiedle mieszkalne i fermę. Obecnie cały kombinat został zlikwidowany, a poszczególne gospodarstwa upadły lub są sprywatyzowane. Sporo mieszkańców Czadowa pracowało w PGR lub zakładach Kamiennej Góry, dlatego tez jest tu aktualnie wysokie bezrobocie, co nie sprzyja rozwojowi wsi. Jednak jej sytuacja ludności jest w pełni ustabilizowana, a atutem są dobre warunki glebowo-klimatyczne i atrakcyjne położenie na ruchliwej trasie turystycznej.