Wieś łańcuchowa nad Bobrem. Leży na wyskości ok. 470-490 m w przewężeniu utworzonym przez Wzgórza Bramy Lubawskiej od zachodu i Góry Krucze od wchodu. W dolnej części Błażkowa do Bobru uchodzi z lewej strony Świdnika. Wieś ciągnie się na długości ok. 2,2 km w malowniczej zalesionej dolinie, któ®a na południu i pólnocy poszerza się, przechodzą w rozległe użytki rolne. Wzniesienia na obu brzegach Bobru budują głównie karbońskie warstwy zaclerskie i białokamieńskie, złożone z piaskowców i zlepieńców z drobnymi pokładami węgla kamiennego. Od zachodu i wschodu ciągną się karbońskie skały osadowe, a wzniesienia Gór Kruczych budują permskie porfiry (trachity). Doliny Bobru i obniżenia wyścielają osady czwartorzędowe. Lasy świerkowe porastają wzniesienia na obu brzegach rzeki. W okolicy wsi zachowały się też fragmenty pierwotnej buczyny sudeckiej, a także mają tu swe stanowiska liczne gatunki chronionych roślin, m.in. storczyków (Orchis).

Błażkowa jest wsią roślinną. W 1988 e. buło tu 28 gospodarstw indywidualnych i RSP, ale wyłącznie z pracy rolniczej utrzymywało się tylko ok. 10 % ludności zawodowo czynnej. Większość mieszkańców dojeżdżała do pracy w zakładach Kamiennej Góry i Lubawki. Przez wieś prowadzi lokalna szosa i linia kolejowa łącząca te dwa miasta. W dolnej części wsi jest stacja kolejowa. Błażkową dzieli się zwyczajowo na Błażkową Dolną (ze stacją kolejową) i Błażkową (czasem zwaną Górną). Wieś posiada tylko podstawowe zaplecze handlowo-usługowe; jest m.in. poczta, leśniczówka i boisko sportowe.